Aangezien ik in het ziekenhuis regelmatig jonge meisjes tref met uitgescheurde oorlelletjes of ingegroeide knopjes, was ik hier erg voorzichtig mee. (Noem het beroepsdeformatie of gewoon ouderwets..).
Nu hadden we bedacht, dat als ze de gaatjes pas met haar verjaardag krijgt, deze 2 maanden in moeten blijven voordat ze andere in kan, en dat is toch wel jammer als je oorbellen krijgt voor je verjaardag. Dus gisteren togen we met de dames naar de juwelier. (waar het erg lang duurde voor Annabel doorhad wat we daar gingen doen, ondanks vele hints. Compleet verrast was ze) De juwelier was alleen, dus de gaatjes zouden dan 1 voor 1 geschoten worden, of we konden later terug komen en dan zouden ze beiden tegelijk erin gaan. Dit sprak onze held veel meer aan, dus later op de dag terug...
Kortom, ons kind heeft gaatjes in de oren, is er erg blij mee en het staat leuker dan ik gedacht had.
(Nora was erg verontwaardigd dat zij nog moet wachten 2 jaar en riep maar 'waarom verminken jullie Annabel, vermink haar niet, vermink haar niet............... alsjeblieft vermink mij......')
Annie was poepnerveus en stond te trillen toen het voorbij was, maar achteraf viel het toch wel mee.
Een mens lijdt het meest van het lijden dat ie vreest, zei ooit een wijs man.
even wat kleine fotootjes van toch een groots moment. (what's next, een piercing, tattoeage? haha)
