Hebben jullie dat ook wel eens? Van die genante momenten? Soms lijk ik wel de enige te zijn waarbij niet alles met een elegant gemak gaat. Nee, ik stoot altijd wel iets om, loop ergens tegen aan of laat iets vallen. Ik heb me door de jaren heen aangeleerd alles met het grootst mogelijke beleid te doen. Maar soms lukt het niet. Echt niet. En uiteraard zijn er meestal anderen bij.
En het enige wat je dan kunt doen, aangezien de grond echt niet openbreekt zodat je er in weg kunt zakken, is dan maar proberen erom te lachen. Lachen om je zelf. Dat is nog best een kunst hoor, maar het gaat me gelukkig steeds beter af. Als je 38 bent moet je gewoon accepteren dat je niet altijd even handig en elegant bent. Ik ben volgens mij ook niet de enige. Ik heb een vriendin die zo mogelijk nog erger is dan ik. Alles gaat in haar aanwezigheid stuk. Zelfs als ze de dingen niet aanraakt. Kun je je voorstellen wat er dus gebeurt als ze dat wel doet?
Dus in plaats van me diep ellendig te voelen en me rot te generen, heb ik me voorgenomen dat ik meer om mezelf ga lachen. Waarom niet? Het is nu eenmaal zo.
Zal ik eens een paar voorbeelden geven, van mijn genante momenten? (En geloof me, maanden of jaren later kan ik er zelf best om lachen, dus waarom zo lang daarmee wachten? Ik heb in ieder geval wel altijd een goed verhaal te vertellen.)
Jaren geleden, het was zomer, er was een hittegolf. Ik moest nog even naar de supermarkt om sla te halen voor de barbeque. Stel je voor: het was zooo heet dat de straten leeg waren. Alle mensen zaten binnen van ellende. Ik was helemaal murw ervan. Ik stapte in de auto, op de passagiersstoel en wachtte. Wachtte tot we zouden rijden. Na een minuut kwam ik erachter dat ik alleen in de auto zat. En als ik nog bij de supermarkt wilde komen ik echt zelf achter het stuur moest gaan zitten. Met het schaamrood op de kaken ben ik snel uitgestapt en aan de goede kant gaan zitten, dankbaar voor de stilte op straat.
Of de keer dat ik aan het werk was. Ik werk in het ziekenhuis, op de verrichtingenpoli. Dit is een poli waar we (kleine) operaties doen. Als het met plaatselijke verdoving kan dan gebeurt dat bij ons. Moedervlekjes weghalen, ooglidcorrecties, spataderoperaties etc. Dus ik loop in zo'n charmant zusterpakje. Open schoenen kan niet ivm de operaties en andere schoenen doen al snel pijn aan je voeten, als je de hele dag staat. Dus ik heb van die schattige clowneske vuurrode klompen. Kijk, als je dan statement maakt moet je het wel goed doen!
Nu is het mij gebeurd dat ik al uren aan het werk was en al meerdere operaties had gedaan. Ik wilde de volgende patiënt binnen roepen uit de wachtkamer, ik kijk toevallig naar beneden, en kom erachter dat ik al die tijd met 2 verschillende klompen heb rond gelopen! Echt waar! 1 licht roze en 1 knalrode! Ik had gewoon een klomp van een collega aan gedaan en dit uren lang niet doorgehad. En niemand die er iets van zei!!
Of die keer dat ik er op mijn werk achter kwam dat ik zonder make-up (lees: mascara) de deur uit ben gegaan. Ik gebruik niet veel make-up. Maar als ik geen mascara op heb krijg ik een blote-billen-gezicht en lijk ik heel moe of ziekjes. Lekker dan. Kon ik de hele dag zo rondlopen. Een aantal collega's vroegen al of het wel goed ging. En uiteraard kom je op zo'n dag een ex-vriendje van vroeger tegen, waar je uiteraard helemaal niets meer mee wilt (niet voor niets ex toch?) maar waarvan je al lange tijd denkt: als ik die toch nog eens tegen kom.... En uiteraard is het dan toch ergens in je achterhoofd de bedoeling dat hij bijna zou gaan denken: poeh hee! Wat zonde! Dat ben ik misgelopen!
Maar ja, moe, bezweet en uitgeblust van een drukke dag werken, een coupe ravage op je hoofd van de ok-muts die je uren hebt gedragen en ook nog eens make-up-loos was toch niet het scenario dat ik voor ogen had....Dus ik heb maar gedaan of ik hem niet zag/herkende en ben snel doorgefietst. Genant!
Of je loopt op een parkeerplaats met je kind spontaan je eigen auto voorbij, zoekt 3 rijen verderop maar kan hem dus nergens vinden, en uiteraard is er een bekende die je met een rood hoofd terug ziet lopen (en een kind wat roept; daar is de auto mama, hoe kon je die nou kwijt zijn?..). Oh zucht... waarom altijd met anderen erbij? Dus ik mompelde nog iets over blond zijn en dat eind van de dag mijn ene hersencel op is....
Dat heb ik dus altijd. En zo zijn er nog veel meer verhalen te vertellen. Herkennen jullie dit of ben ik de enige onhandige stumper?
