Julia was afgelopen weekend bij oma aan het logeren. Ze vroeg of oma nog een koekje wilde. Oma hoefde niet meer maar Julia mocht die van oma dan wel hebben. Met een big smile at Julia oma's koek op om vervolgens er nog 1 te pakken en te zeggen; Ik neem die van opa ook wel. Hij is toch veel te druk in de hemel.
Julia at bij oma sperziebonen. Nu lust Julia dit wel maar het is niet haar favoriete eten, zal ik maar zeggen. Na een paar boontjes op te hebben zei ze: Ik hoef verder niet meer. Dit waren genoeg boontjes, voor mijn leeftijd.
Mijn schoonvader had 5 kleinkinderen. 4 daarvan hebben zijn oren, zullen we maar zeggen. Geen flaporen maar toch wel een klein beetje grote, van het hoofd afstaande oren. Zodra de kinderen haar op hun hoofd hebben zie je het niet meer, maar toen ze baby waren en allemaal behoorlijk kaal (net als mijn schoonvader) zag je het wel.Wij noemen dit opa-Johan-oren. Ook Julia heeft opa-Johan-oren.
Toen ik haar had verteld dat opa was overleden, stond ze met mij 's morgens onder de douche. Heel rustig, maar met een grote traan in haar ogen keek ze me aan en zei ze; Nu zijn mijn oren ook overleden.
Ik word erg blij en vrolijk van dit soort heerlijke uitspraken. Het leven is niet altijd ingewikkeld. Soms is het gewoon heel simpel. En een heerlijke, open, spontane kleuter kan het vaak zo treffend zeggen.
