Ik heb de afgelopen maanden wel eens verteld dat mijn schoonvader ernstig ziek was en niet meer beter zou worden.
Helaas kwam vorige week het moment dat we afscheid hebben moeten nemen van deze geweldige, aimabele, markante man. Hij is vorige week, omgeven door zijn familie en met heel veel liefde omringd, van ons heen gegaan. Helaas mocht hij maar 66 jaar worden. Dit is uiteraard veel te jong, zeker gezien de levensvreugde die hij had en de manier waarop hij in het leven stond. Hij had geen wensen meer, dingen die hij wilde doen, hij had bij leven alles gedaan wat hij wilde. Gelukkig.
Een hele mooie spreuk, die zeker op hem van toepassing was is deze:
'De zin van het leven is de zin in het leven'.
Dit is gewoon echt een waarheid als een koe, zogezegd.
Hoe groot ons verdriet ook is, we hebben ons afgelopen week gedragen gevoeld door alle liefde, steun, mooie woorden en belangstelling die er was voor hem en voor ons.
Dit klinkt misschien cliche, maar dit heeft het een hele bijzondere week gemaakt. De uitvaart was heel mooi, warm en persoonlijk. Dit mede door het feit dat Sander alles hieromtrent heeft geregeld en als ceremoniemeester is opgetreden. Ik had al veel bewondering en liefde voor mijn man, uiteraard, maar de manier waarop hij dit heeft waargemaakt is onbeschrijflijk. Heel bijzonder.
Maar nu ben ik leeg, moe. We zijn afgelopen week heen en weer geslingerd door zo veel emoties; verdriet, liefde, dankbaarheid, verwarring (Sander was de dag voor de uitvaart jarig, de dag na de uitvaart was het vaderdag). De kinderen hebben zich zo goed gehouden en waren zo rustig, maar uiteraard wel verdrietig. Ze hebben gezien dat hij zieker werd en ik denk dat dit het besef voor hen duidelijker maakte wat er ging gebeuren.
Nora heeft bij de uitvaart op haar gitaar gespeeld; 'Make you feel my love'. (van Adele, of Bob Dylan, wie je prefereert.)
Annabel had een prachtig stuk geschreven over haar gevoelens en haar opa. Dit was zo mooi en wij hebben er niets aan hoeven schaven/veranderen. Het was zo mooi en puur. Heel bijzonder.
En ook vreugde voelden we gisteren; Annabel had een musicaluitvoering van haar musicalgroep, en dan zit je daar, vervuld met trots en vreugde dat het meisje in zo'n fijne groep speelt, waar ze zo veel steun en plezier uit haalt, en waar ze zo zich zelf kan zijn. En dan speelt ze ook nog eens de sterren van de hemel... We waren zo trots..
Het was een zware week. En nu begint het pas echt; het gemis en de verwerking. Deze geweldige man laat zo'n gat achter, hij zal zo gemist worden, en niet alleen door ons, maar door velen.
