woensdag 19 december 2012

Kerst.

Bijna kerst. En we zijn nog zo druk deze weken. Eigenlijk iedere decembermaand, ieder jaar. Veel sociale verplichtingen, die stuk voor stuk wel erg gezellig zijn, maar veel tijd vergen. En altijd is het dan sneller kerst dan ik verwacht, zodat ik minder lang aan voorbereidend kerstgefreubel heb kunnen doen. En dit ieder jaar weer, haha.
We hebben afgelopen weekend weer een musical gehad van Annabel, van kids on stage. Het was weer erg geslaagd. We hebben enorm genoten. Annabel deed het super, en zag er geweldig uit! Ze speelde een parfummaakster ('de neus') in parijs, in 1948, zo ongeveer. Mijn spijkerbroeken dragende, stoere puber, die je met geen 10 paarden meer in een rok of jurk krijgt, liep dus op hakken in een prachtig jurkje! Ze leek wel 15 of 16, maar ze acteerde zo goed en zat helemaal in de rol. Geweldig om te zien!
Echter, ik heb me verbaasd over hoe ze een wijnglas hanteert. Of ze ziet het teveel bij ons of het zit in de genen, haha! Alsof ze dagelijks een slokje neemt. En het lopen op sleehakken had ze ook snel door. Ze zijn nog een maatje of 2 te groot, maar ze heeft ze al gereserveerd, voor als ze passen!
De dame in het rode jurkje is dus de mijne... Zo trots.....

Mijn ouders kwamen kijken en mijn schoonmoeder. Het was weer geweldig.

Afgelopen dinsdag had Nora een kerst play-in van de muziekschool. In een grote kerk hier in Hoorn. Geweldig, al die kinderen, aan het musiceren samen. Nora vind het altijd eng als mensen naar haar kijken. We mogen ook nooit luisteren als ze gitaar speelt. Raar kind. Ik weet werkelijk nauwelijks hoe goed of slecht ze speelt. Ze wil het gewoon niet. Volgens haar vorige gitaarleraar had ze echt wel aanleg, en ze oefent goed en regelmatig, maar ze is zo perfectionistisch dat we nooit mogen luisteren of kijken. Tot gisteravond dan. En het was zo leuk haar te zien spelen. Ook weer zo genoten!
Kijk, dat bedoel ik, heel druk allemaal maar wel heel erg leuk!

De dame in het midden, in het blauwe shirt, met gitaar is Nora. Met een gespannen koppie van uiterste concentratie, maar ze had het achteraf geweldig gevonden. Hopelijk krijgt ze nu wat meer zelfvertrouwen hierin.

Ook hier waren de opa's en oma's bij. Dat was heel leuk voor Nora. Zij heeft niet zo vaak een optreden en het is een keer gebeurd dat haar eigen papa, en opa en oma het waren vergeten....... toen ze voor het eerst moest optreden. Dat was niet zo'n goede zet, moet ik zeggen. Ze was erg teleurgesteld...... en dan druk ik me zachtjes uit.......
Gelukkig was iedereen er nu bij, dus het meisje heeft genoten van alle aandacht, en terecht.

Verder heb ik met mijn moeder een paar cols gehaakt. Geen loopsjaals die 3 keer om de nek moeten, maar een enkele, hoge. Deze passen over je oren/hoofd als het koud is.
Typisch op onze manier, het werd er niet 1, maar meteen 5. Voor mij 1, mijn moeder 2, voor Annabel en Nora.... dus dat waren er 5.

 Ook de poezen vonden de sjaals erg lekker warm.
 Deze is voor Nora. Haaknaald 12, dus met een uurtje klaar.

Hij kan dus ook lekker over je hoofd getrokken worden.

Toen ze klaar waren heb ik ze gewassen met wasverzachter en daarna in de droger, op een speciaal delicaat wolprogramma. (nog geen 15 minuten) maar daarna zijn ze heerlijk zacht en soepel.

Zoals je kunt zien op de foto, staat hier inmiddels de kerstboom. Eindelijk blijft hij nu staan. De nieuwigheid is er nu een beetje af, voor de kittens. Die boom heeft 3 keer op de grond gelegen. (best grappig eigenlijk, ik had er gelukkig alleen maar onbreekbare spullen in gedaan.)
Ik was best trots op mezelf; Ik heb de kinderen de boom helemaal zelf laten versieren. Dus geen gestylde, perfect bij elkaar passende ballen, maar allemaal vilten, onbreekbare, zelfgeknutselde dingen. Het is een rommeltje bij elkaar, maar heel gezellig. Allemaal jeugdherinneringen en hangertjes met geschiedenis of een verhaal. Heerlijk! Ik heb me er niet mee bemoeid, maar heb het helemaal losgelaten. Niet op mijn manier (heeft toch geen zin) maar helemaal zoals de kinderen het zelf willen. Vond ik best knap van mezelf, eigenlijk, al zeg ik het zelf.
Loslaten....

Over loslaten gesproken. We zijn bezig met het lekkers maken voor het kerstdiner op school morgen, bij de kinderen. Annabel maakt pindarotsjes. Gaat ze chocola smelten, glijdt de bak om, allemaal water bij de chocola! Aaaahhh! Dus weer opnieuw begonnen. Maar goed, de tweede keer ging goed.
En Julia komt beneden met haar 2 mooie Jolina poppen. Allebei ondergetekend met pen.
AAAAHHHHHH!!!!!!
Ik wordt gek. Hartstikke dure poppen, die ze van sinterklaas heeft gekregen, en de gezichtjes zijn ondergetekend met pen! Met pen!
Dit gaat er dus met niets, maar dan ook niets, meer af. Loslaten Suus, loslaten!
En je hoofd waterpas houden, dan komt het goed.....
Oooooh, ik vind dit toch zonde, ik kan wel huilen, als ik heel eerlijk ben. Maar ik probeer het los te laten....... ik probeer het echt, maar ik zou haar het liefst nu met het kippenekje tussen de deur en de deurpost houden en de deur 1 of 2 keer heen en weer slaan........ Maar ik doe het niet hoor, echt niet.... ik beheers me en probeer los te laten.
Het zijn haar poppen, het zijn haar poppen, ze moet het zelf weten, wat maakt het uit, brand is erger, het zijn maar poppen......
Ik geloof niet dat het helpt, ik baal echt enorm nu.. ik kan wel huilen....

Nu maar verder met wafeltjes bakken.
Ze ruiken heerlijk. Het is een heel oud recept, wat bij mijn familie vandaan komt, geloof ik. Echt heerlijk. Ik blijf kalm, echt waar, ik neem een wijntje, denk ik en een wafeltje. En ik hou mijn hoofd waterpas. Het komt wel goed. En zo niet dan maar niet...